Felix vertelt...
Een greep uit wat we meemaken, wat mensen ons vertellen en schrijven, getuigenissen, van 12/2007 tot 12/2012."De grote liefde tussen Beer en Fienna...", december 2012
Beertje werd als kitten van 8 weken gevonden aan de medische containers van het ziekenhuis van Bree. Onze medewerkster ging
daar eigenlijk 3 kittens van 4 weken ophalen, maar toen ze de kittens had verzameld in een doosje, liep er ineens een rosse kitten van
ongeveer 8 weken zigzaggend op het gemiauw van de kittens in de doos af. Het was Beer. Algauw bleek bij de dierenarts waarom hij 'zigzaggend' rondliep: Beer was blind, door onbehandelde niesziekte. Hoe hij al die tijd blind op straat heeft kunnen overleven, is een echt raadsel. In elk geval heeft hij niet geaarzeld toen hij het gemiauw van de andere kittens hoorde! Beer zocht gezelschap en redding, en dat heeft hij ook gekregen, bij Het Felix Project! Hij kwam in een opvanggezin terecht en trok verbazingwekkend goed zijn plan. Vanaf dag één
ging hij netjes op de kattenbak, speelde hij met alles wat hij maar kon vinden en genoot duidelijk van zijn knusse binnenhuis-leventje. Helaas is hij kort na zijn opname in het opvanggezin ziek geworden: hij kon geen vast eten meer doorslikken. Wekenlang heeft zijn opvanggezin hem rechtstaande eten (gemalen kattenvoeding) moeten geven. Beer had nl een slokdarmontsteking. Ondertussen is hij helemaal genezen en eet hij weer alles wat hij voor zich krijgt! Hij houdt ook van lekkere tussendoortjes zoals een stukje kaas, kipfilet, kattenmelk.
Zijn vriendin in de opvang was Fienna, een kattin van ongeveer 5
maanden. Vanaf de aankomst van Beer heeft Fienna zich over Beer
ontfermt. Ze nam hem geregeld vast en waste hem. Ze sliepen samen,
speelden samen, en toen Beer vieze medicijntjes moest slikken voor
zijn slokdarmontsteking, kwam Fienna altijd trouw tegen hem aan
kopjes geven... bij wijze van troost. Fienna werd als verwilderd
kitten door ons van straat geplukt, omdat ze altijd bij mensen in
huis binnenwilde, maar dat niet mocht. Ze is zéér lief, rustig, kan
heel goed met andere katten om en heeft gewoon een superzacht
karakter. Naar mensen toe die ze nog niet kent kan ze wel
aanvankelijk bang zijn. Beer zal nooit naar buiten mogen, Fienna daarentegen zat in het opvanggezin vaak voor het venster, en
wilde duidelijk graag eens naar buiten gaan. Maar ook in een binnenhuisomgeving zou Fienna kunnen wennen. Wij hoopten echt dat deze 2 katjes een zeer liefdevolle thuis zouden krijgen, want dat verdienden
ze.
Beer en Fienna werden in januarin 2013 geadopteerd!
"Tommy na een jaar weer thuis...", november 2012
Niemand had het nog kunnen hopen, maar Tommy is teruggevonden!
We kregen een bericht via Facebook van een mevrouw die zich ook inzet voor zwerfkatten en die ook veel moeite doet om verloren katten te herenigen met de baasjes.
Goed nieuws, mag ook wel eens, hè ;-).
Iets meer dan een jaar geleden plaatsen wij kater 'Tommy' bij mensen in Dilsen. Groot was het verdriet toen wij na enkele weken vernamen dat Tommy niet meer naar
thuis was gekomen. Een grote zoekactie werd gestart. De krant werd ingeschakeld, alle mogelijke instanties werden verwittigd, overal werden fotos verspreid,
... We vermeldden zelfs een beloning van 250 euro. Nooit werd Tommy echter teruggevonden. Tot...
de melding kwam van vzw Zwerfkat in Nood.. Zij hadden een kater in
opvang die deed denken aan Tommy. Even fotos gecheckt en inderdaad,
dankzij de speciale "knipjes" in zijn linkeroor was er geen twijfel
meer mogelijk: dit was "onze" enige echte Tommy! Hij werd reeds lange tijd gevoederd door mensen
in Maasmechelen, maar omdat hij er sinds kort niet al te best aan toe was, hadden die Zwerfkat in Nood ingeschakeld, welke hem in een opvanggezin hadden geplaatst.
En dan dat e-mailtje van een vrijwilliger van Zwerfkat in Nood: 'Ik denk dat we Tommy hebben gevonden!'. Wij konden ons geluk niet op, Martine is direct naar het opvanggezin in Hoensbroek gereden en... Tommy is na een jaar omzwervingen weer terug 'thuis'. Hij zal voor de rest van zijn leven veilig bij Felix mogen verblijven!
MET ONZE GROTE DANK AAN VZW ZWERFKAT IN NOOD!!!
"Het verhaal van Hergé of hoe je de hoop niet te snel mag opgeven...", mei 2012
Het was de slechts mogelijke plaats en het slechts mogelijke moment om een kat kwijt te spelen, maar begin februari, midden in de sneeuwperiode, raakten we onze rosse kater Hergé kwijt bij een bezoek aan de dierenarts. Hij ontsnapte uit zijn transportdoos op de parking en vluchtte in paniek weg. 14 jaar oud, in een buurt die hij niet kent, in de ijzige kou en de weg naar huis versperd door een paar zeer drukke banen.
De eerste dagen ben ik daar overal gaan rond zoeken, zijn naam roepend, met eten schudden, maar niks.
Affichkes opgehangen op straat, in winkels, bij de dierenarts, flyers uitgedeeld en in de brievenbussen gestoken, aangemeld bij dierenasiels in de buurt en op verschillend site, bij de zwerfkattenorganisaties en
het Felix Project, alles wat ik kon bedenken. Mensen in de buurt aangesproken, maar wie let er nu op een rosse kat?
Ik kreeg wel wat meldingen van roskes, maar steeds, als we ze dan eindelijk ook gespot hadden, was het een andere kat.
We bleven echter zoeken, in een groter gebied flyeren, de sites met gevonden katten hield ik in het oog, steeds hopend. Een oude rosse kater, gevonden in Gellik, kon het zo ver? De eerste foto leek er echt op, een 2de was echter duidelijk niet onze Hergé. Avondwandelingen, ochtendtoerkes. Een kat op de begraafplaats, maar die had teveel wit. Een andere nog ergens anders in het bos, ook weer niks.
Weken werden een maand, 2 maanden. We gaven de hoop toch stillekes aan op nu. Er was ofwel iets ergs gebeurd, of hij had een ander warm plekske gevonden...
Maar toen, begin mei, kreeg ik telefoon van iemand die, vlak bij de dierenarts, vaak eten ging gooien voor de vogels en daar geregeld een schichtige rosse kat zag. Zou het? Kon het?
Na een paar dagen eten te gaan zetten daar, heb ik hem dan zelf ook gezien. Mager en schrikkerig, maar hij was het wel zeker. Kwam mauwend aangelopen en kwam uit mijn hand eten, kopjes geven. Pakken lukte echter niet, maar met hulp van een vangkooi van het Felix
Project, was ons manneke dan uiteindelijk toch weer lekker thuis. Dat een kat kan snorren en hard mauwen tegelijk heb ik nu ook geleerd.
Hij is de eerste paar dagen niet meer uit zijn zetel gekomen, behalve om te eten.
Elke,
Figaro, een superlieve Siameen..., geplaatst 09/2011
Deze superbe lieve kater, werd 08/2011 achtergelaten aan de Oude Baan in Maasmechelen.
Lukky..., geplaatst 09/2011
Lukky kwam 06/2011 terug in de opvang!
Hij werd enkele maanden eerder geadopteerd door
een al wat oudere man, en wij hoopten voor beiden het beste. Helaas, het heeft
niet mogen zijn. De man kwam te overlijden, en Lukky zat weer te wachten op
een volgende kans. Hoe spijtig! We hoopten dat voor Lukky het geluk echt nog
eens zou komen.
Tommy..., geplaatst 09/2011
Tommy werd 02/2011 binnengebracht bij de dierenarts door een mevrouw uit Opgrimbie, maar zij zag het niet zitten om hem zelf te verzorgen en wou hem laten inslapen. Tommy
zwierf rond in de omgeving van waar die mevrouw een tijdje woonde. Ze vond hem
daar met een open wondje aan zijn achterpoot. Gelukkig was Tommy tam en liet zich
gemakkelijk vangen. Volgens de dierenarts heeft Tommy een auto-immuun ziekte en moet
daarom regelmatig cortisone krijgen (alle 6 weken). Voor de rest is Tommy gezond
en dus alles behalve een kat om te laten inslapen. We zochten iemand die het zag
zitten om deze stevige kerel de verzorging te geven die hij nodig had.
"Poes durft niet meer uit een boom...", augustus 2011
Op
een woensdagavond krijg ik een telefoon van een man uit Niel bij As, waar ik begin
dit jaar zwerfpoezen ben gaan vangen. Er
zat daar al drie dagen een kat in een een boom, bijna 20 meter hoog. En ze
durfde niet meer naar beneden. De
buren hadden al zitten rondbellen, maar niemand wilde hulp bieden. En de brandweer van
Genk mag niet meer uitrijden voor een kat in een boom. Ik ben eerst
zelf eens gaan kijken, en inderdaad, zonder goed materiaal was de
poes niet uit de boom te halen. Mijn laatste hoop was het
Natuurhulpcentrum. Ik dus naar Bart gebeld met wie samen heb
gewerkt. Bart was woensdag niet te bereiken, maar donderdag is hij
komen kijken om te bepalen wel materiaal hij nodig had. Bart kwam
snel terug, Sil ook en ook de filmploeg van Dieren In Nesten, die
toevallig in het Natuurhulpcentrum aanwezig was, kwam ter plekke.
Sil en Bart zijn in de boom geklauterd, Bart tot helemaal bovenaan.
Ikzelf en een buur hielden onderaan het veiligheidstouw stevig vast.
Bart geraakte, niet zonder enig risico, tot bij de poes. Maar die
dacht er anders over en kroop steeds een eindje verder weg. Bart
probeerde het met een vangnet. De poes zag ook dat niet zitten en
heeft uiteindelijk een sprong gewaagd. Gelukkig kwam ze zonder veel
erg op de grond terecht, takken en bladeren hadden haar val
gebroken. Al ging ze er eerst als een pijl uit een boog vandoor, een
verwilderde poes was het niet, want een kwartiertje later al zat ze
rustig in mijn armen. En ik kon eindelijk zelf een beetje bekomen
van dit hachelijke avontuur.
Dank aan de helden Bart en Sil voor al die moeite!!!
Martine,
"Poes met 11 kittens...", juni 2011
Moederlapjespoes
werd in Lanaken onder een caravan gevonden, samen met 11 zogende
kittens. Ze had er blijkbaar een aantal geadopteerd, want de poesjes
konden onmogelijk allemaal van haar zijn. Deze zorgzame mama kon,
samen met de 11 kleintjes, terecht bij Zwerfkat in Nood, waarvoor
onze dank.
Martine,
"Kater komt terecht in vossenklem...", mei 2010
Vrijdag 6 mei kreeg het Felix Project
via het Natuurhulpcentrum de melding dat er bij de Weg
naar Zwartberg een gewonde kat gevonden was. Het arme dier liep rond
met een klem aan een van haar poten.
Samen met een helper van het Natuurhulpcentrum ging Martine op pad
om het dier in nood te helpen. Eens de poes gevonden, sloeg het in
paniek geraakte dier echter op de vlucht en kwam in een kelder met
water terecht. Martine aarzelde geen ogenblik, sprong in het water
en haalde de kat eruit. De gewonde kater werd naar de dierenarts
gebracht. De kat zat met de tenen van zijn rechtervoorpoot geklemd
in een val die gebruikt wordt om vossen en dassen te vangen. Dit
type van klem is verboden in Vlaanderen. Maar zoek maar eens uit wie
die klem daar in de buurt heeft opgespannen! Zat de klem niet ergens
aan vast toen de kat erin terecht kwam. Heeft iemand de klem los
gemaakt nadat de kat er al in vast geraakt was? En hoe ver heeft het
dier de klem met zich meegesleept?
Na behandeling door de dierenarts kon de kat herstellen in de opvang
van het Felix Project.
Bij de politie werd klacht tegen onbekenden ingediend.
Wie iets weet, deze kat herkent of een vermoeden heeft, graag een seintje!
"Nino (en Lapje?)...", januari 2011
Een zaterdag, einde namiddag belt een vrouw dat haar Nino, gecastreerde kater weggelopen
is. Ik vertrek tegen 21u van Felix naar huis. Aan een bos vlakbij
onze locatie zie ik langs de kant van een drukke weg, waar vrij snel
gereden wordt, een mooie tijgerkat met witte sokjes en een wit
bavetje zitten. Ik vloeken, want het is daar echt levensgevaarlijk
voor een poes. Snel terug naar Felix om het nummer van die vrouw te
bellen. Ze kwam onmiddellijk, want dat moest haar Nino zijn! Echter
geen kat meer te zien. We hebben uren lopen zoeken, tevergeefs. 's
Anderendaags een vangkooi opgespannen om Nino te kunnen vangen. s'
Avonds nog geen succes. Enkele dagen later wel, Nino in de kooi.
Teruggebracht naar zijn bazinnetje. Enkele welen later... Nino
opnieuw weg! En weer kom ik hem tegen..., op dezelfde plaats aan de
rand van het bos. Opnieuw een vangkooi gezet, en even later Nino er
weer in.
Vraag: Hoe komt het dat Nino telkens de weg terugvond naar die plek
in de buurt van Felix, maar blijkbaar niet naar zijn thuis???
Of was hij gewoon iedere keer op stap, op zoek naar..., want er
loopt daar bij ons buiten een hele mooie lapjespoes (wel
gesteriliseerd natuurlijk).
Martine,
Zwartje..., 08/2010
We zijn heel blij te kunnen zeggen dat Zwartje door mensen met een groot hart
voor katten geadopteerd werd! Het verhaal van Zwartje zoals het in mei op onze
adoptiepagina stond, lees je hieronder:
Hallo,
Zwartje werd aangereden. De ligamenten van haar knie waren gescheurd en het
dijbeen zat uit de kom. Op zich niet zo erg ware het niet dat er koudvuur in
haar poot kwam. Er blijft je dan enkel de keuze van amputatie. Zwartje moet dus
verder door het leven op drie pootjes, maar dat laat ze niet aan haar hart
komen. Haar glanzende vacht bewijst dat ze zich goed voelt. Ze is erg lief en de
ideale huispoes. Ze houdt van rust en een te drukke familie is niets voor haar. Uiteraard is de vrije natuur geen optie
meer voor Zwartje, want ze
zou zich in een bedreigende situatie misschien moeilijk kunnen redden. Dus zoekt
Zwartje een veilig onderkomen, een appartement of een huis met een afgesloten
tuintje of koertje waar ze niet weg kan.
Wil je haar heel graag adopteren, dan bel me maar! Martine,
0477/940821.
Bedankt,
"Bewijs voorhanden van het lafhartig afmaken van geadopteerde poes door duivenmelker...", mei 2010
Op 30 april kregen we een telefoontje van Bianca, een vriendin uit Maasmechelen.
Zij woont aan de J. Smeetslaan waar we eerder zwerfkatten zijn gaan vangen voor
sterilisatie. Bianca was in paniek en zo kwaad. Haar buur, een duivenmelker van twee
huizen verder, zou haar katertje donderdagavond rond 18:30 hebben doodgeschoten.
De poes werd vorig jaar door haar via ons geadopteerd. Martine is na haar
dagtaak onmiddellijk naar Maasmechelen gereden en had ondertussen reeds contact genomen met politie
en gemeente. De politie was heel snel ter plaatse en begon haar onderzocht. De
poes werd doodgeschoten op het moment dat er mensen met een klein kind in de
buurt waren. Die hebben horen schieten. Bianca was op dat moment niet thuis. De politie
is gaan kijken bij Bianca, bij haar buurvrouw en vervolgens bij de duivenmelker.
De agenten konden moeilijk geloven dat de duivenman de poes zou hebben
neergeknald, zijn vriendin heeft immers zelf een twaalftal katten. De politie
vertrok zonder bewijs. Martine wilde het echter hierbij niet laten en heeft
daarom zelf wat onderzoek verricht, klom op een ladder om een goed zicht te
krijgen op de omliggende tuinen, en ontdekte al snel het lijkje van de poes
tussen een hoop rommel in een leeg zwembad bij de buurvrouw. De politie werd
opnieuw opgebeld. Martine mocht het lijkje gaan halen en er werden foto's
genomen (die we u besparen) van de zwaar verminkte poes. Vermoedelijk was de
poes op het tuinhuisje van de duivenmelker gesprongen en heeft hij haar van
onderaf aan door de keel geschoten.
Er is de getuigenis van de mensen, en het poezenlijkje is een bewijs, maar... Of
er iets tegen de bullebak zal worden ondernomen blijft afwachten. Zoniet, wie
neemt het iemand kwalijk dat men dan het recht in eigen handen neemt...
Mijn kleintje...
Mijn kleintje is er niet meer... het ene moment zit hij naast mij, miauwt tegen me en denk ik: '"Wat is me dat een knappe kat geworden, hij heeft een heus katerkopje gekregen."
Het andere moment begin ik hem te missen. Ik roep mijn hart uit mijn lijf, maar het maakt niks uit, hij komt niet.
Aan mijn moeder haar blik zie ik genoeg... hij is dood. Ze hebben
hem neergeknald, 2 huizen verder. Ik was op het moment van de feiten werken, maar mijn moeder zat in de tuin met mijn 3- jarig zoontje die aan het spelen was in zijn zandbak, toen ze opeens een luide knal hoorden.
Mijn moeder heeft het kattenvlees zien vliegen, en heeft alles van de muren, grond en containers moeten schrapen met
een vuilblikje.
Brutaal afgeslacht, een klein rood katertje van nog géén jaar oud! Er is een leegte die niet meer opgevuld zal worden, maar dankzij
Martine heeft hij een mooi plekje gekregen waar hij kan rusten, ze zullen hem nooit meer pijn doen.
Martine,
bedankt voor je vastberadenheid, zonder jou lag hij nu nog in de tuin van de buren, tussen de rommel, en hadden we hem nooit gevonden.
Je ben een engel, een schat, ik ben je ontzettend dankbaar voor alles wat je al voor mij, mijn rode katertje, en al mijn andere katten gedaan hebt.
Bianca,
"Hoogzwanger achtergelaten zonder eten...", mei 2010
Lucien (vrijwilliger en al lang bij ons) kwam op een morgen zeggen dat bij hem al meer dan twee weken twee katten
rondzwerven die door de eigenaar waren achtergelaten. Hij had het
zelf pas vernomen en was de poezen onmiddellijk beginnen eten geven.
De beestjes zouden worden gevangen voor nazicht en een eventuele
adoptie. Ik bracht 2 kooien, maar pas de volgende dag konden we er
eentje vangen. De poes bleek gewoon een tamme ex-huiskat te zijn. Ik
nam haar uit de kooi en zag dat haar achterste onder het bloed zat.
Het was meteen duidelijk dat ze kleintjes had. Maar waar waren die?
Dus poes terug vrijgelaten en van op afstand gevolgd. Haar
moederinstinct dreef haar direct naar haar pasgeboren kittens. Ze
hield halt bij een hoop kreupelhout, en ja hoor daar lagen ze, 5
kleine wezentjes, open en bloot op de koude grond. Zoiets te zien
breekt je hart. De mamapoes, hoogzwanger achtergelaten zonder eten
door een gevoelloos iemand, ging heel teder met haar kroost om. 't
Is ons werk niet, maar ik kon die poezenfamilie daar niet
achterlaten, des temeer omdat mamapoes mij 100% vertrouwde en ze mij haar
kleintjes liet oppakken. Gelukkig konden ze een onderkomen vinden bij vzw Cat Shelter. De kittens komen er voor adoptie in aanmerking, de
grote poes wordt zogauw haar kleintjes zonder haar kunnen weer op
haar vertrouwde plekje vrijgelaten, waar verder voor haar zal worden
gezorgd.
Dank aan Cat Shelter!
Martine,
"Hoe een vangactie haar leven redde...", mei 2010
Ik
kreeg een noodoproep via Zwerfkat in Nood van een mevrouw uit Maasmechelen dat een kattin
problemen had met bevallen en dat ze daarom dringend moest worden
gevangen. De poes had de dag ervoor een doodgeboren kitten, en nu
liep ze rond met een kleintje dat geblokkeerd zat en er bij het
katinnetje achteraan half uitstak. Natuurlijk had ze pijn en was ze
in paniek. Omdat de poes waarschijnlijk geen trek zou hebben in eten
en dus niet zomaar de vangkooi zou inlopen, vertrok ik naar
Maasmechelen met een vangnet. Daar gearriveerd, was ze nergens te zien en
we hebben meer dan een uur naar haar lopen zoeken. Ik kon niet de
ganse avond ter plaatse blijven, dus wat uitleg gegeven aan de
vrouw... en juist toen ik wou vertrekken kwam poes opdagen. Het was erg
om zien, dat dode kleintje hangend aan haar achterste. Omdat de poes
verwilderd was, moesten we haar met het net vangen. Ocharme, ook dat
nog! We hebben de poes in een hoek achter wat rommel moeten jagen,
ik aan één kant, de vrouw aan de andere kant, het net er over, en
het lukte uiteindelijk. Ik trilde van emotie want ik wist dat het
leven van de kat van deze vangactie afhing. Onmiddellijk de poes
naar de dierenarts gebracht waar ze direct behandeld werd. Ze had nog twee
dode kittens in haar buikje. Hadden we haar niet kunnen vangen, dan
had ze een verschrikkelijk dood moeten sterven.
Ik heb een foto van haar gemaakt na haar verzorging, even voordat ik
haar weer vrijliet.
Deze keer veel geluk gehad en voor haar liep het goed af, maar met gedachten aan
de vier kleintjes die kansloos waren.
Martine,
"Achtergelaten om te verhongeren...", april 2010
Een kennis uit
Opgrimbie belt dat een kat al twee weken zit opgesloten in een
leegstaand appartement. De bewoonster is buitengegooid en heeft de
kat gewoon aan haar lot overgelaten. Het Asiel, de politie en de
eigenaar van het appartementsblok werden verwittigd, maar er komt
geen oplossing. Dus bel ik zelf naar de eigenaar: "Ofwel kom je de
deur opendoen of we halen er de kat zelf uit, inbraak of niet!". Na
een half uur staan we daar allemaal samen met een door de eigenaar
gestuurde vriendelijke kattenvriendin. Dus kat gevangen, die angstig
was en zich eerst nergens liet zien.
Ondertussen is het katertje gecastreerd, want ook dat was nog niet
gebeurd, en werd het geadopteerd door de moeder van de vrouw die door eigenaar gestuurd
was. Gelukkig voor deze poes eind goed, al goed!
Het was niet de eerste keer dat die huurster een dier gewoon achterliet.
In de zomer van 2009 had ze hetzelfde gedaan met een hond. Het arme
dier is toen van honger en dorst gestorven!!! Buren wisten ervan,
maar er was niemand die reageerde! Hoe ver kan onverschilligheid
gaan?
Martine,
"Zwartje met afstervende poot...", april 2010
De
eerste foto spreekt voor zich! Dit zwartje kattinnetje vonden we in
deze toestand. Het is duidelijk dat ze veel moet hebben geleden
omdat ze lang zo heeft lopen zwerven. Veel was
er van haar linker achterpoot niet meer over. Tot overmaat van ramp
was ze ook nog zwanger.
We hebben haar laten opereren, en Zwartje zal nu verder op 3 poten
door het leven moeten. Omdat we op 16 april nog niet wisten of
Zwartje een echte zwerver was of een gedumpte tamme huiskat, konden
we nog niet zeggen of we haar ter adoptie zouden vermelden. Deze
vraag bleef dus nog even onbeantwoord.
Martine,
Wat zijn we blij dat Zwartje eind april een gouden mandje vond in
Maasmechelen!
"Brasco...", februari 2010
We hebben een tijdje geleden een huis gekocht in
Opglabbeek. We wonen er nog niet maar zijn er regelmatig in de weer om het op te knappen. We zagen regelmatig een aantal katten rond het huis lopen, waaronder een stevige zwart-witte kater.
Op een ochtend in december had het erg hard gesneeuwd, maar mijn vriend besloot toch naar het huis te gaan om enkele klusjes af te werken. Opeens kreeg ik telefoon van hem. Hij zei me dat die zwart-witte kater onder een dik pak sneeuw lag te slapen in onze voortuin en vond dit erg verdacht. Hij zag er volgens hem ook niet al te best uit, maar hij liet niet bij zich in de buurt komen. Het leek hem best dat we een poging zouden doen hem in te vangen en in een zwerfkattenopvang zouden onderbrengen. Er werd ons onmiddellijk een vangkooi gebracht. Mijn vriend zette voor de nacht onder ons afdak een kartonnen doos neer met wat doeken, zodat
de poes toch op z'n minst een slaapplaats had.
De ochtend erna ging ik de vangkooi uitzetten met wat lekkere tonijn, en ja hoor... enkele uren
later zat hij al in de val. Ik mocht hem onmiddellijk naar het Felix
Project brengen en daar werd hij al snel naar de dierenarts gebracht. Hij werd onder narcose gebracht en onderzocht.
Het bleek dat hij geen tanden meer had (op een wortel na, die er ook werd uitgehaald) en dat hij al vrij oud was. Hij werd ook meteen gecastreerd, want dat was bij deze kater ook nog niet gebeurd. Al snel bleek dat het om een echte wilde kat ging en hem
plaatsen in een gezin was geen optie. Ik wilde hem echter niet terug in de kou uitzetten en hem aan zijn lot over laten. Ik had echt het gevoel dat er meer met hem aan de hand was. Bijgevolg nam ik contact op met
de Nederlandse stichting Dierenthuis, die hem wel wilde opvangen. Hierop volgde een aantal verplichte test en vaccinaties en ook werd hij gechipt. Er kwam echter slecht nieuws... hij testte positief op kattenaids. Dit betekende dat hij, als we hem zouden losgelaten hebben, ook andere katten had kunnen besmetten. Voor
Dierenthuis was dit echter geen probleem, ze zijn experts in het opvangen van dieren met deze aandoening. Brasco, want zo heet voortaan, zit nu dus veilig en lekker warm bij
Dierenthuis en zal daar voor de rest van zijn dagen goed verzorgd worden.
Groetjes,
Debbie,
"Madammeke...", januari 2010
In januari 2010 schreven we op onze adoptie pagina:
Hallo,
Zeker niet verschrikken van die foto's hè, want onze Madammeke maakt het nu heel goed. Maar
zoals jullie kunnen zien op de eerste foto kwam ze heel erg ziek bij ons binnen. Ongelooflijk, ze liep al jaren zo rond totdat uiteindelijk iemand besliste om ons maar eens te bellen. Verschrikkelijk hoe mensen soms kunnen zijn !!! Madammeke heeft een auto-immun ziekte,
en dat zal zo blijven voor de rest van haar leven. De behandeling bestaat uit
een Cortisone-pilletje onder haar eten éénmaal per week, en dat valt dus best mee. Je ziet op de
derde foto dat het al heel veel beter met haar is misschien komt het wel
helemaal goed.
Natuurlijk had ik haar kunnen laten doodspuiten, maar mensen met een auto-immun
ziekte worden toch ook behandeld ! Bovendien, na jarenlang lijden mag ze
nu echt wel op wat geluk gaan rekenen !
Natuurlijk moet ze nu een thuis vinden bij iemand die goed voor haar
zal zorgen... en dat is iets anders!!!
OK, ze is niet van de mooiste, maar er zijn ook lelijke mensen. Madammeke is een
rustige niet agressieve kat, maar ze is nog erg bang en laat zich nog niet
aanraken.
Godweet wat ze allemaal heeft moeten doorstaan ook. Wat ze graag wil is een
veilige plek of kamer waar ze rustig kan eten en slapen. Meer vraagt ze echt
niet. Als ze dat heeft zie je wat een gemakkelijke kat Madammeke is. Ze is heel
zindelijk en vriendelijk tegenover andere katten.
Allez, doe het voor haar en adopteert Madammeke !
Bedankt voor haar,
Martine,
Madammeke woont nu in Dierenthuis in Nederland (02/2010).
www.dierenthuis.nl
"Bliksem...", januari 2010
Dag iedereen,
Bliksem is een mooie gecastreerde halflanghaar kater. Hij liep heel erg ziek
rond in Maasmechelen, was heel zwak, mager, en uitgehongerd ! We hebben hem eerst onder antibiotica gezet en goed eten gegeven.
En lekker eten is alles voor hem alles, hij vindt dat geweldig. Na zijn buikje
te hebben vol gegeten, laat hij zich graag aaien. Na grondig onderzoek van
Bliksem en zijn bloed bleek dat hij een gezwelletje in zijn keel heeft,
maar gelukkig negatief reageerde voor Aids en Leucose. We konden Bliksem
uiteraard niet weer buiten zetten, en zochten dus een fijne thuis voor hem.
Bliksem woont nu in Dierenthuis in Nederland (02/2010).
"Niet getreurd, op 3 pootjes kan ik best gelukkig zijn...", januari 2010
In
december 2009 krijgen we een berichtje van een man. Hij had een
aangereden poes gevonden, en haar voorpoot was gebroken.
Onmiddellijk heeft hij haar naar onze dierenarts gebracht. Na
grondig onderzoek waren er twee mogelijkheden: trachten de poot weer
te zetten of amputatie. Ik nam de beslissing om haar pootje proberen te redden.
De operatie, die een smak geld koste, leek geslaagd. Poes at goed...
maar iets was volgens mij niet zoals het hoorde. Bij een volgende
visitie aan de dierenarts bleek dat er geen leven meer in de poot
zat, de zenuwen reageerden niet meer en de poot zou gewoon
afsterven. Er bleef mij enkel de keuze van amputatie.
Zoals je op de foto kunt zien maakt poes het nu opperbest. Ze speelt
als andere katten en 't is precies alsof het nooit anders was.
Uiteraard zal ze haar verdere leven moeten leiden in een beschermde
omgeving, een appartement of een woonst waar ze niet de straat op
kan. Want het is daar buiten soms al gevaarlijk voor een poes op
vier poten. Er kwamen al snel enkele telefoontjes van mensen die
deze hele lieve poes wilden adopteren... en op 17 januari mag ze in
een appartement gaan wonen. Fijn hé!!!
Martine,
"Witje, onze hulp mocht niet meer baten...", december 2009
Ons arm Witje! Een foto van voor de operatie en een er na.
Ze werd in Opglabbeek gevonden. Witje was heel zwak, haar
rechteroor was één grote wonde en vleesmaden hadden zich er al ingenesteld. Ik ben onmiddellijk met haar naar de dierenarts gegaan.
De vleesmaden konden worden verwijderd maar Witje had oorkanker. De
enige oplossing was een ingrijpende operatie, maar daar was Witje
veel te zwak voor. Ze moest eerst op krachten zien te komen. Om de
ernstige ontsteking en de etterende wonde aan te pakken kreeg Witje
antibiotica. Ondanks de ellende en de pijn was het een schat van een
kat. Ze at vrij goed en na een week werd besloten haar te laten
opereren. Iedereen was bang dat ze het niet zou halen, maar de avond
na de operatie at ze alweer en iedereen maar hopen. Ik had al
besloten om er een echte huiskat van te maken... het zou mijn Witje
worden. Maar beetje bij beetje zag ik Witje toen achteruitgaan. Ik
ben weer met haar naar de dierenarts getrokken, zaterdag, zondag... maar
Witje verloor de strijd en is naar de poezenhemel vertrokken. Ja, ik
had haar ook onmiddellijk kunnen laten euthanaseren, maar dan had ik
altijd het gevoel gehad: "Heb ik alles voor haar gedaan?" Nu is
Witje er niet meer, maar ik weet dat ik alles geprobeerd heb.
Witje was niet meer sterk genoeg om die nieuwe kans te pakken
en bij ons nog wat poezengeluk te mogen ervaren...
Martine,
"Stefke, alle tegenslag van de wereld...", juli 2009
Ik ben een katertje van ongeveer een jaar. Ik werd gevonden in een
tuin waar een hond mij probeerde te pakken. Op de plaats waar
ik verwaarloosd rondzwierf wilde een jager mij doodschieten. En er
is iets gebeurd waardoor ik zo goed als blind ben geworden,
waarschijnlijk een slag. Dat is niet lang geleden gebeurd en hoe dat zo gekomen is zal wel
altijd een raadsel blijven. Voor mezelf zorgen ging niet meer. Omdat
ik niets meer zag vond ik mijn eten niet. Ik
was uitgedroogd (1ste foto) en in paniek toen ik daar gelukkig tijdig
werd weggehaald en bij het Felix
Project terecht kwam, waar men mij alle kansen wil geven op het vinden
van een baasje met een wel heel groot hart voor een bijna blinde poes.
Ik kan enkel nog het verschil tussen licht en donker en schaduwen
onderscheiden.
Ik moet nog leren leven in het
halfdonker. Daarom ben ik ook nog bang, maar dat
begrijpen jullie vast wel. Ik kom nu weer op krachten en op de 2de
foto zie ik er al een stuk beter uit.
Een appartement of een gesloten tuin
zonder moeilijke obstakels of andere katten die mij zouden kunnen
aanvallen zou echt ideaal zijn, een veilige omgeving waar ik op
eigen tempo en in alle rust alles kan verkennen. Met mijn handicap
zal dat tijd en geduld vragen, maar ik ben nog jong, kan mij
aanpassen en zou zo graag
willen genieten van lekkere knuffels!!!
Pootjes van Stefke,
Aan Stefke's tegenslag kwam een einde toen hij geadopteerd werd.
"Ciske...", juli 2009
Hoi iedereen,
Awel, heb ook veel geluk gehad, maar ja 't is wel een beetje mijn fout, wilde absoluut binnen gaan in de veranda waar ik eten krijg en heb niet kunnen wachten.
Zag een luikske open en hop gesprongen. Natuurlijk, had niet verwacht daar vast te blijven
zitten en dat ging me zo'n pijn doen. Gelukkig was mijn "adoptie moeder"
in de buurt en ze heeft me horen schreeuwen. Ze heeft haar best gedaan om mij daar
uit te halen. Resultaat van mijn acrobatische toeren: kon niks meer bewegen vanachter.
Volledig in paniek heeft die mevrouw Martine gebeld en binnen het uur was ik bij de dierenarts.
Mijn rug was OK, maar een bloedklonter had een bloedvat verstopt en daardoor kon
ik nog slechts één van mijn achterpoten een beetje bewegen.
Ben dan dagen in een revalidatiekooi gebleven maar er kwam geen verbetering. Martine
liet me in een grotere kamer rondlopen om het bloed beter te laten circuleren...
maar nog steeds geen verbetering. Er bleef slechts de keuze van het
amputeren van mijn poot, er werd een afspraak bij de
dierenarts gemaakt voor de maandag. Tijdens het weekend kwam Martine
mij bezoeken... en moed inspreken natuurlijk, maar wie schat haar
verbazing toen ze zag dat mijn poot bewoog. Welke surprise en iedereen
zo blij dat ik weer naar huis kon op 4 poten. Nu ja, iets had de
dierenarts mij toch afgenomen... ik mocht pas weer naar mijn plekje
na castratie. Beter zo... tout est bien qui finit bien, n'est-ce pas
Martine!
"India...", juni 2009
Wie geeft dit oude meisje nog enkele gelukkige jaren?...
Zo begon in mei 2009 onze noodoproep voor de adoptie van India...
en:
India is een gedumpte lapjespoes. Ze is niet jong meer en heeft
waarschijnlijk heel wat ellende moeten doorstaan. Lief als ze is
hunkert ze naar aandacht en een warm plekje voor haar oude dag
(misschien wel bij iemand die zelf al een dagje ouder is en het niet
meer ziet zitten om nog een jonge poes in huis te halen?).
Ondertussen vond India een fijne thuis. Gelukkig zijn er nog
dierenvrienden met een gouden hart voor een oude poezenmeid als
India, die
doorgaans zo goed als geen kans meer maakt op adoptie, hoe lief ze
ook is. Op de 2de foto ligt India gelukzalig in haar mand.
"Ons Poezemie...", april 2009
In het voorjaar van 2008 liet Poezemie zich voor het eerst
zien, duidelijk zwanger. Ik besloot haar eten te geven, zo kon ze wat
aansterken voor hetgeen haar te wachten stond. Poezemie kwam trouw iedere
dag eten. We zagen dat ze bevallen was maar ze gaf de schuilplaats van
haar kittens niet vrij. Op een dag kwam ze samen met haar kittens eten, 4
kleine tengere katjes, oogjes heel vuil, vacht vuil. Wat een zielig zicht,
je kon er uiteraard niet aankomen. Enkele dagen later lag er een kitten
op straat... doodgereden. Poezemie zat op de stoep met haar drie andere
kittens te kijken. Dit raakte me zo dat ik haar ter plekke beloofde iets
aan haar situatie te doen. Dit moest ze nooit meer meemaken, daar zou ik
voor zorgen! Enkele dagen later werd het drama alleen maar groter. Poezemie was haar kittens kwijt, 2 dagen hartstochtelijk roepen van haar
leverde niks op. Ze waren verdwenen... Ondertussen had ik de
milieudienst van de gemeente gebeld en Poezemie stond
op de wachtlijst bij het Felixproject. En alsof Poezemie wist dat we het
goed met haar meende werd ze steeds tammer. Tegen dat ze opgehaald werd
had ik geen vangkooi meer nodig en kon ik ze met wat geluk in een
transportkooi lokken. Poezemie kwam enkele dagen later terug en toen begon
deel twee van mijn missie: mijn ouders overtuigen dat een kat in huis
hebben een zaligheid is. Ik heb zelf al een hond en kat vandaar niet zo
aangewezen om ze thuis op te vangen. Mijn ouders waren snel overtuigd. Het eten
voor Poezemie werd iedere dag wat verplaatst tot dat ze bij mijn ouders kwam eten. Poezemie vond dit niet slecht en het tuinhuisje werd haar thuis. Maar met
de winter voor de deur wilde ik wel meer voor haar. En nu, enkele maanden
later, is ons Poezemie een echte huiskat! Lekker luieren in de zetel of in
het mandje, buiten wat spelen en dan weer snel naar binnen.
Bedankt mensen van het Felixproject, wat jullie voor de zwerfkatten doen
is gewoon fantastisch!
Yolanda
"Gevlekte-Eénoog...", april 2009
Beste Felix Project medewerkers,
Langs deze weg wil ik jullie allemaal van harte bedanken voor alle goede zorgen van onze ‘tuinhuiskatten’.
In het bijzonder voor onze Gevlekte… (Nu dus onze Gevlekte-Eénoog; laten we maar hopen dat z’n bijnaam niet nóg langer zal worden!).
Hij is er al helemaal aan gewend om door het leven te gaan met maar één oogje, dit na amper een paar weken. De dag van z’n thuiskomst was hij een beetje overdonderd en in de war; wist niet goed hoe of wat, dus ik was toch wel redelijk bezorgd of het ook wel zou lukken met maar één oogje… Ik heb hem diezelfde dag ook niet meer gezien… Maar de dag erna zat hij ‘s
morgens om 06.30u al in de struiken bij het tuinhuisje, net zoals altijd. De knapperd was aan het wachten tot hij mij voorbij zag komen met de bakjes… Nog vóór ik helemaal uit het zicht verdwenen was zat hij al lekker z’n buikje rond te eten!
Wat stom van me om me over hem zorgen te maken, dit kereltje is gewoon súperstoer!
De wonde is mooi genezen, hij heeft er zelfs helemaal geen last meer van.
Hij is weer het vrolijke, speelse katertje wat hij altijd geweest is, en z’n vriendinnetje (bruin poesje
dat zwanger was) heeft hij ingeruild voor een nieuw beste maatje: onze huiskat! Ja hoor, ons Miepke komt enkel nog eens binnen om te mauwen voor een aaitje. Ze spelen samen, slapen samen, eten samen, gaan samen op vogeltjesjacht; ze doen alles samen wat beste maatjes samen doen… Hij is weer thuis.
Ook alle anderen voelen zich weer volledig thuis. Lapjespoes die altijd ontzettend bang was voor alles wat bewoog en bang was dat anderen haar pijn zouden doen, durft zo nu en dan (nog niet altijd) samen naast de anderen te gaan zitten om te eten! Iets waar ik nooit van had durven dromen!
Ik zou hoe dan ook niets liever willen dan via jullie nog een paar dakloze katten een thuis geven, maar we hebben uiteindelijk, na heel wat wikken en wegen en met grote spijt in het hart, toch maar besloten dit niet te doen.
Buiten onze tuin is er (een paar huizen verder) nog een plek waar de katten eten krijgen van een oudere dame, zij woont er schuin tegenover.
Helaas worden daar binnenkort appartementen gebouwd. We hebben er al vaker ‘onbekende’ (zwerf-) katten gezien, deze zullen dus bij het begin van de werken (geen idee wanneer) ook wel naar hier trekken…
We moeten dan maar hopen dat het alleen maar katers zijn...
Ik heb de schrik goed te pakken gehad; ik wil nooit meer zien hoe een moederpoes één van haar kleintjes (een katertje van amper vier weekjes oud!!) een pak rammel geeft van jewelste, en zou zeker nóóit meer een dode kitten willen vinden in ons tuinhuisje
dat stierf omdat het veel te jong een moederpoes zou worden.
Die diertjes verdienen het niet...
Dankzij jullie is het dierenleed aanzienlijk minder.
We zijn jullie ontzettend dankbaar.
MVG, Verleysen Bianca
"Geluk gehad...", maart 2009
Veronique, vrijwilligster en al jaren bij ons, stopt altijd wanneer ze een
aangereden kat op de weg ziet liggen, want je weet maar nooit.... En indien
mogelijk haalt ze een doodgereden kat van de rijweg af.
Die
dag op de Rijksweg in Maasmechelen ziet Veronique een poes liggen. Ze neemt
onmiddellijk de beslissing op het arme dier langs de kant van de weg te gaan
leggen. Aan het volgende verkeerlicht maakt ze dus rechtsomkeer. Het was rond 18u
en heel druk. Voordat Veronique weer bij de kat was, waren er alweer een
twintigtal auto's langs het dier geraasd. Direct aan de linkerkant gestopt, vier pinkers
aan en uit de auto. OK, het verkeer werd een beetje in de war gestuurd door het
manoeuvre van Veronique, maar nood breekt wet hé. Op het moment dat ze de kat
wilt optillen, komt ze tot de vaststelling dat het dier nog leeft. Dat gaf
Veronique de nodige adrenalineschok om met de gewonde kat als een gek naar de dierenarts
te rijden. Wonderbaarlijk leek de poes, buiten een wonde aan de voorpoot, niet
eens zwaar gekwetst. Waarschijnlijk is ze voornamelijk door de shock op de weg
blijven liggen... of misschien heeft ze gewoon op Veronique liggen wachten ;-).
We wisten niet waar de poes vandaan kwam, en konden ze niet weer langs de drukke
baan vrijlaten, dus besloot Veronique haar te adopteren.
Als er zoiets bestaat als een engelbewaarder voor deze poes, dan heeft die
alvast zijn werk goed gedaan, vooral als je bedenkt hoeveel honderden auto's er
langs het dier zijn geslalomd zonder haar te raken.
Dus: als je een kat op straat ziet liggen, stop dan even, wie weet misschien leeft
ze nog!
"Muis...", februari 2009
Hoi allemaal,
Een paar weken geleden belde de politie van Lanaken om ons een aangereden kat te
melden. Ook al is het onze job niet, ik kon moeilijk dat beestje daar aan zijn lot
overlaten. Ben dus onmiddellijk vertrokken. Ik vond de poes langs de Rijksweg op
steentjes onder een struik. Gelukkig had zijn dikke vacht hem beschermt tegen de
vrieskou, anders was hij zeker onderkoeld geraakt, want hij lag daar al minstens
een dag. Mijn eerste zorg was dat hij niet weg zou lopen, misschien de drukke
verkeersweg op, dus haalde ik er enkele mensen bij om het verkeer in de gaten te
houden. Gelukkig vluchtte hij niet maar sukkelde zo goed en kwaad als het kon
naar een tuin. Na heel veel moeite en kruipen, heb ik hem uiteindelijk kunnen
pakken. Ik was daar natuurlijk heel blij mee... want in zo'n een kou en gekwetst....
Hij blies en wilde bijten maar dat was van de angst en de pijn. Bij de dierenarts zagen
we dat hij een bekkenbreuk had. Al met al heeft hij veel geluk gehad, want het
had zoveel erger kunnen zijn. Nu revalideert hij bij ons in een bench.
Gecastreerd is hij ook al. Van deze kat gaan houden komt als vanzelf want 't is
echt een schat. Muis is een blauwe Pers. Het kan niet anders dat Muis ooit een
huiskat was. Wat er met zijn rechteroog is gebeurd, kan hij ons niet vertellen,
maar duidelijk is dat hij daarvoor bij een dierenarts in behandeling is geweest.
Omdat Muis geen dieptezicht meer heeft en dus geen afstand kan inschatten,
zochten we voor hem
een plaatsje in een appartement. Ook een woning met afgesloten koer of tuin zou ideaal voor hem zijn.
Met pootjes van Muis,
Martine,
Muis werd niet veel later geadopteerd..
"Charly...", januari 2009
Hoi allemaal,
Mijn naam is
Charly en ik ben een gecastreerde volwassen kater.
Ik kom uit Heusden waar mijn toekomst wel heel onzeker aan het worden was. Ik
werd er zowat door iedereen verjaagd. Ik had namelijk een niesziekte-infectie en
liep er dus erg verkouden bij. 't Is even droevig als lachwekkend, maar de
mensen daar dachten dat ik de kinderen zou gaan besmetten en zo een ware epidemie veroorzaken. Erg hé, het was niet meer dan een virale poezenverkoudheid die
geen enkel gevaar inhield voor mensenkinderen.
Ik ben daar nu van genezen zoals je op de foto kunt zien, maar ik was zo bang van mensen
geworden dat ik echt tijd nodig had om terug mijn eigen ik te worden. Gelukkig
heeft het Felix-team de beslissing genomen om mij niet terug naar Heusden te brengen.
André is veel met mij bezig geweest, waardoor mijn vertrouwen in lieve mensen
langzaam weer terug kwam. Ik laat me nu aaien en knuffelen maar verstop me nog
graag eens.
Ik heb Aids. Niet dat ik daar wakker van lig hoor, maar het betekent wel dat ik
niet met andere katten geplaatst kon worden. Verder geen probleem. Want wie mij tijd en zorg gunt, zal mijn vertrouwen en liefde
winnen... voor het leven.
Dikke pootjes,
Charly verblijft nu in Nederland in een opvangcentrum voor Aids-katten.
"Soms heel moeilijk...", 25 oktober 2008
Wat ik heb te vertellen is niks gelukkigs, maar ik vind dat de mensen moeten weten wat we af en toe meemaken. Want ik hoor vaak zeggen dat ik een leuke job heb, zo met de dieren, maar
't is soms psychisch heel zwaar.
Ik wil niet dat deze kittens en poes worden vergeten, daarom dit verhaal:
Soms kunnen we niet anders dan zwerfkittens opvangen die niet meer in het wild kunnen leven. Meestal krijgen we
deze jonge katjes via adoptiekanalen wel geplaatst. Soms blijven ze voor
socialisatie wat langer in de opvang. Zo ook deze tien kittens. Ze waren in een begin
allemaal heel schuw, maar na enkele dagen lieten ze zich al aaien. Totdat een
verraderlijk virus, waarschijnlijk via de moederkat opgedaan, de kleintjes een
voor een ernstig ziek maakte. Elke dag gaan werken met buikpijn en de vraag of
ze de ziekte zouden overleven. Uiteindelijk zijn ze allemaal gestorven, er was
tegen dat virus geen kruid gewassen. Een kitten van 2 maanden zien sterven doet
pijn en is iets dat je nooit meer vergeet.
Tijdens die zelfde periode ontsnapte door een domme samenloop van omstandigheden
een gesteriliseerde poes uit onze revalidatieruimte. Buiten, onder een
container, vond ik haar echter snel weer. Dus gauw de Felixploeg van dienst
opgetrommeld en onze buren van het Natuurhulpcentrum. De poes had blijkbaar door
dat we haar weer wilden vangen en ging er vandoor. Een week lang liet ze zich
niet meer zien, totdat ze er plots weer was. Een week lang had ze haar plan
getrokken en had ons dan terug gevonden. Ze kwam vast op het eten af dat we op
het containerpark zetten voor de zwerfkatten uit de buurt. Ik was zo blij dat zij nog
leefde en zou de poes vangen om haar weer naar haar vertrouwde thuis te brengen. En inderdaad
is ze 's nachts in de vangkooi gekropen en 's morgens kon ik met haar vertrekken naar haar
oude stek. Maar wat daar is gebeurd, was als in een vreselijke droom. De poes
woonde aan een Rijksweg, Omdat ik steeds mijn hart vast hou als ik een kat over
een straat zie rennen, liet ik haar ver achter in de tuin los. Het openen van
een vangkooi om een zwerfkat weer haar thuis en vrijheid terug te geven is
altijd een gelukkig moment. Snel maakt ze zich onder voeten uit, richting
conifeer om zo over een hoge muur naar de tuin van de buren te vluchten. "Ze is
weer thuis", zeg ik tegen de mensen die voor haar zorgen, en stil hoop ik dat de
poes maar ver van die drukke baan blijft. Maar wanneer ik aan mijn auto kom is
er dat verschrikkelijke beeld van een op de weg liggende pas aangereden kat...,
ze bewoog nog. Geschreeuwd heb ik, de vangkooi laten vallen en midden op de weg
ben ik gaan lopen om te voorkomen dat een andere auto haar nog eens zou raken. Haar opgepakt en direct naar
de dierenarts. Maar ze was klinisch dood en hulp kon niet meer baten.
Eén van de slechtste momenten van mijn leven, en hoe oneerlijk dat leven soms
lijkt te zijn. Ik vind het vreselijk en absoluut niet juist. Toen ik met de poes bij de dierenarts was, heb ik haar
nog mijn excuus gegeven, want het had zo niet moeten gebeuren. Een naam had de
poes niet en ik heb geen foto van haar, maar zij gaat altijd in mijn hart blijven gelijk al die anderen die geen geluk hebben gehad.
Martine
"Rougeke is naar de regenboogbrug vertrokken", 23 september 2008
Langs deze weg wil ik jullie even melden dat ons allerliefste Rougeke is overleden. Hij is voor onze deur doodgereden. Het gemis is niet te beschrijven.
We hebben Rougeke hier ongeveer drie jaar geleden gevangen om te laten castreren via
het Felix Project. Hij had toen een groot abces van het vechten en was er slecht aan toe. Na de nodige antibiotica en veel liefdevolle verzorging door André en de andere vrijwilligers mocht hij na een tiental dagen weer terug naar zijn vertrouwde omgeving. Toen we thuis kwamen verwachtten we dat hij snel de benen
zou nemen, maar het verliep heel anders! Rougeke bleef bij ons rondhangen en werd na een tijdje zelfs een huiskat, iets wat we nooit hadden durven dromen! De jaren die daarop volgden waren fantastische jaren! De vriendschap en liefde die we van hem kregen waren onvoorstelbaar. Overal waar wij gingen of stonden daar was Rougeke! Zelfs het hart van mensen die niet dadelijk iets met katten hadden, wist hij te veroveren!
We kunnen nu alleen maar dankbaar zijn voor de mooie jaren die we samen met hem hebben beleefd en de mooie herinneringen die daaraan verbonden zijn!
Rougeke is naar schatting ongeveer 17 jaar mogen worden!
Zo zie je maar hoe een 'gewone straatkat' het leven van mensen toch zoveel mooier heeft kunnen maken!
Met vriendelijke groet,
Els en Raf, Dilsen-Stokkem
"Teveel in de zon gezeten", 16 september 2008
Dit
zwerfkattinnetje, uit Bilzen, werd bij de dierenarts binnengebracht met twee
bloedende en vies uitziende oren. Ze bleek kanker te hebben aan beide oren. Dit
komt nogal eens voor bij katten met witte oren die veel in de zon hebben
gezeten. Onder narcose werden de oren van de poes proper gemaakt en verzorgd.
Een tijdlang moest er regelmatig zalf op om de ontstekingen de baas te worden.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want aan een verwilderde kat kom je niet
zomaar. Gelukkig was de zalf nogal vloeibaar en kon die van op een kleine
afstand op de oren gedruppeld worden. Al met al liet de poes zich goed verzorgen.
Na enkele weken was de ontsteking verdwenen en konden de oren operatief worden
aangepakt. De kankergezwellen werden zo diep mogelijk weggehaald. Dit
kattinnetje maakt het nu goed en mag weer naar haar vertrouwde plekje... maar
"zonnebanken" is voortaan verboden.
"Wiskey & Jupke", 19 juli 2008
Hallo!
Jullie weten vast nog dat ik bij jullie thuis het zwarte kitten niet kon weerstaan.
Het heeft zich heel goed aangepast hier! We hebben haar Wiskey genoemd en vanaf de eerste dag zat ze al overal op en aan ;).
Ze klimt ook tegen je been omhoog om op schoot te zitten, het enige spijtige is dat ze dat dus ook doet als ik een korte broek aanheb.
Maar we kunnen ermee lachen. Je kunt gewoon niet kwaad worden op zo'n klein lief ding!
Telkens als ik aan het eten ben, zit ze er ook met haar pootjes in. Ik denk dat ik haar zo gemiddeld een 20 keer per maaltijd op de grond zet maar ze blijft terugkomen.
Het is een volhoudertje hé! Ze mag nochtans als ik klaar ben het bord aflikken.
Nu hadden we de dag ervoor een klein poesje gevonden bij de
Maas en hem met heel veel moeite kunnen vangen met eten. Deze kleine was erg bang maar doordat we
Wiskey er nu bij hebben, leert hij vanzelf dat mensen niet altijd slecht zijn en wordt hij met de dag tammer en liever!
Hem hebben we Jupke genoemd. Ik denk dat hij ook nog maar net 7 weken is. Hij heeft enorm veel haar zodat hij niet zo mager lijkt maar het is een scharminkeltje.
De eerste dag samen waren ze alle twee wat gespannen tegenover elkaar. Nieuwe omgeving, andere mensen en dan ook nog een vreemde soortgenoot!
Ge zou voor minder. Maar de volgende dag lagen ze al samen in het mandje te slapen.
Nu zijn ze onafscheidelijk! Om een lang verhaal kort te maken; Wiskey is echt een schat van een kat en we zijn erg blij dat we ze hebben!
Bedankt voor haar zo lief te maken! En 2 katten zijn altijd gezelliger dan 1tje hé!
Op de foto Wiskey samen met Jupke.
Karmen, en pootjes van Wiskey & Jupke
"Grijsje, geen geluk voor dit zwervertje", 1 juni 2008
Toen we verhuisden naar Opglabbeek, liep daar (al jaren ?) een mooie grijze tamme
poes. Onze eerst bekommernis was waar ze vandaan kwam en of ze gesteriliseerd was. Via een buurvrouw
vernamen we dat zij een thuis zou hebben en reeds gesteriliseerd zou zijn.
Grijsje verbleef vaak in de buurt van de opvang, daarom zorgden we ervoor dat ze
er steeds eten en water vond. We zagen haar niet elke dag maar het eten was altijd op dus...
Op een dag ontdekten Veronique en ik dat Grijsje zwanger was. We hebben haar direct laten steriliseren.
Tijdens haar revalidatie kwamen we te weten dat ze eigenlijk van niemand was. Maar
toen wel "van ons".
Na
haar herstel kwam Grijsje een tijd bijna niet meer, tot ongeveer twee weken geleden
waarna ze bijna altijd bij ons bleef. Het ging echter niet goed met haar,
Grijsje
werd met de dag magerder en haar buik begon te zwellen. We vermoedden het
ergste. Na een bezoek aan de dierenarts en bloedonderzoek, kwam de
verschrikkelijke diagnose: ze testte positief op FIP, een dodelijke virale
infectie met buikvliesontsteking waartegen geen kruid gewassen is. Grijsje at niet meer, ze leed
duidelijk... we hadden geen keuze.
Afscheid nemen is voor ons heel erg moeilijk
geweest, het was zo'n lieve poes en ze had eindelijk mensen gevonden die om haar
gaven, haar knuffelden en verzorgden.
Soms lijkt het leven niet eerlijk.
Ook niet voor een katertje uit Lanklaar en zwartje uit Genk die nog geen twee
jaar oud waren en die we hebben moeten laten inslapen omdat ze Leucose hadden.
Het komt voor dat een zwerfkat een ziekte onder de leden heeft die bij stress
uitbreekt, soms met dodelijke afloop. Dat gebeurd gelukkig niet vaak maar als het gebeurd is
het voor kattenvrienden altijd even moeilijk.
Martine en Veronique
"Hoe kunnen ze?", mei 2008
Dit poesje werd in de buurt van een fabriek gedumpt. Ze is zo lief dat we echt
niet kunnen begrijpen hoe mensen zo iets kunnen doen. Er bestaan toch
dierenasielen waar men met een poes als deze terecht kan. Voor haar is wat haar
overkwam als een trauma, ze gaf haar baasje vertrouwen en liefde, op een dag
nemen ze je mee en gooien je op een totaal onbekend terrein. Vreemd territorium, drukke baan,
zonder eten, overgeleverd aan je lot. Hoe kan iemand daarna naar huis gaan, het
poesje achterlatend, wetend dat ze voor haar leven zal moeten vechten? Dit is
niets anders dan laffe dierenmishandeling.
Toen we haar vonden had ze niesziekte en was ze erg
verzwakt. Ze zou dit zonder onze
hulp niet hebben overleefd.
Toch heeft de poes ons direct in vertrouwen genomen. Ze zal hopelijk de gevoelloze
mensen die haar dit hebben aangedaan vlug vergeten,... wij niet!
We zoeken voor haar een baasje die de liefde en het vertrouwen van die
dappere poesje verdient. Interesse? Laat dan gauw iets weten!
"Simba, onze leeuw zonder manen", mei 2008
Simba
is een hele lieve gecastreerde kater. Hij werd ons binnengebracht vanuit Maasmechelen, waar hij waarschijnlijk gedumpt werd. Omdat hij vlooien en teken
had, en onder de klitten zat, hebben we hem moeten scheren, maar zijn haren
zullen weer uitgroeien tot een mooie vacht. Simba, een aanhankelijke huiskat,
kreeg inmiddels zijn verdiende plekje onder de zon.
"Zwerfpoes met gebroken heup krijgt nieuwe kans", april 2008
Hallo,
kennen jullie mij nog? Jazeker, ik ben de zwart-witte poes die in februari in
Heusden bijna het slachtoffer werd van het moordende verkeer ( lees mijn verhaal
maar eens van 5 februari).
Ik zat een tweetal maanden in de tijdelijke opvang van het Felix Project. In het begin was
ik een heel wilde, maar nu laat ik mij door wie ik vertrouw al even oppakken.
Nooit geweten dat geknuffeld worden zo fijn kon zijn. Naar de vrije natuur wilde
ik niet meer, en omdat ik nog geen jaartje oud ben, kan ik uitgroeien tot een
lieve huiskater. Gecastreerd ben ik ook al en met mijn heup zit het wel snor.
Dat ik geen staart meer heb, daar lig ik niet van wakker, hoor. OK, ik ben nog
wat bang voor wat vreemd voor mij is, maar mijn nieuwe bazinnetje geeft mij
rust, geduld en liefde, het komt dus vast goed.
"Sukkeltje", april 2008
Twee maanden geleden ongeveer werd dit zwerfkattinnetje naar de dierenarts gebracht na een
auto-ongeluk. Ze was achteraan verlamd en haar staart moest geamputeerd worden. Makkelijk oplossing was een spuit want
Sukkeltje was geen tamme poes, maar wij en de dierenarts wilden haar een kans geven. Ze
kwam terug bij ons en was snel weer in prima vorm, maar echt heel gestresseerd in haar kooi.
Sukkeltje zou
snel een plek moeten vinden waar ze haar vrijheid terug kan krijgen. Dat plekje
heeft ze ondertussen in Lummen gevonden.
"Voor wie de liefde belangrijker is dan het uiterlijk!", april 2008
In maart kregen we een melding uit Zonhoven. Een mevrouw had bij haar thuis een
poes met een zeer ernstige wonde aan haar linkeroog opgevangen. We
zijn ondertussen wel wat gewoon, maar dat verschrikkelijk uitziende oog bezorgde
ons kippenvel. De waarschijnlijk gedumpte poes moet daar erg onder
hebben geleden. Ze bleek ook nog hoogzwanger te zijn. We hebben geen moment geaarzeld.
De sterilisatie vormde geen probleem, maar het oog was niet meer
redden, en de dierenarts kon niet anders dan het amputeren. Wie de foto van vòòr de operatie
ziet, zal begrijpen waarom. De tweede foto werd niet lang na de operatie
genomen, het zag er toen meteen al heel wat anders uit, en de poes voelde zich
duidelijk beter.
Deze echt wel hele lieve
kattin was bij ons in de
tijdelijke opvang. Een plek onder de blote hemel was voor haar geen oplossing.
Omdat ze geen dieptezicht meer heeft, kan ze niet jagen. Vluchten voor
gevaar, in bomen klimmen, het werd er niet gemakkelijker op. En wie zou
er daar buiten voor haar willen zorgen? We zochten en vonden gelukkig een goede thuis, iemand
voor wie het niet uitmaakt of z'n kat maar één oog meer heeft, maar die vooral
belang hecht aan de aanhankelijkheid van deze poes.
"Hoeselt, een veilige thuishaven voor 40 zwerfkatten...", 14 februari 2008
Zo een jaar of vier geleden kochten we ons huidige boerderijtje in Hoeselt en raadt eens, ook de
aanwezige poezen kregen we er op de koop toe. Eerst was ik er niet zo blij mee, we hebben
2 honden en onze zoon heeft astma. Al heel gauw moest ik mijn mening veranderen. Er
waren een zestal zwerfkatten die zich goed gevoeld hadden bij de vorige eigenaar. Ik kon ze in het begin
enkel aaien maar daar kwam al gauw verandering in. Als je de beestjes eten geeft, ben je al snel een goed maatje van ze. En dat gebeurde dan ook.
Op een avond kwamen we thuis en hoorden een gemiauw achter op de hooizolder, niet van een grote kat, nee.
We gingen met ons drieën heel nieuwsgierig kijken en daar boven zagen we een
rossig klein poesje. Het wilde naar beneden maar kon dat niet. De moeder had haar in de steek gelaten, niet dat ze er vandoor was, ze zat heel olijk toe te kijken. En daar is het allemaal begonnen. We hebben het arme ding mee
naar binnen genomen, te eten gegeven en vertroeteld. Het probleem stak dan weer gauw de kop op met
onze zoon, astma! We hebben dan maar plaats vrij gemaakt in een andere stal en
de poezen daar zo goed en kwaad als kon verzorgd. Al gauw kwamen er echter maar poesjes en poesjes bij, allemaal schatjes. Tot
op een dag verleden jaar, een kattin moest bevallen. Ja, er zaten er veel in
onze stal met hun kittens, en ook zij. Ik ging heel dikwijls kijken naar de mooie kroost
en zag dat er met die poes wat scheelde, ze moest jongen krijgen maar dat lukte niet en raar maar waar kwam ze gans de tijd tegen me aan
wriemelen. Op een gegeven moment werd er toch een kitten geboren, maar ik was toch wel wat in paniek, de arme
poes moest kleintjes krijgen en het ging niet goed. Mijn man was werken, dus geen auto thuis,
ik daarom gauw naar de buurvrouw en in allerijl een dierenarts gebeld en er heen
met de poes. Het werd een keizersnede. Toen ik vertelde dat er thuis heel wat katten zaten, heeft ze mij aangeraden het Felix
Project te bellen. Zo is weer een nieuw hoofdstuk begonnen. An en Andre van het project
zijn komen kijken en de bal is aan het rollen gegaan. Heb dan contact met de burgemeester en schepenen gezocht tot we een afspraak konden versieren. Zo zijn
An en ikzelf op een gemeenteraad terechtgekomen. Het was daar al gauw in kannen en kruiken, de gemeente ging
met het Felix Project in zee en de vzw werd ook bij ons in Hoeselt bekend.
Al onze kattinnen en katers zijn nu gesteriliseerd of gecastreerd, het waren er uiteindelijk, ja hoor 40! We hebben nog eentje in de struiken gevonden en er is ondertussen nog een nieuwelingske bijgekomen,
dus werden het er 42! Twee poezen werden door auto's overreden, en geloof het of niet, ik ben er ziek van als een van mijn lievelingen wat overkomt. Want de liefde en aanhankelijkheid van dieren kan je jammer genoeg bij heel veel mensen niet meer vinden.
Ik kan heel wat verhalen vertellen over onze diertjes. Onze honden kunnen het nu ook
goed vinden met de poezen, en zo zijn we allemaal gelukkig!
Het Felix Project ben ik heel dankbaar, daarom wil ik ze langs deze weg ook bedanken voor alles,
en de kattenvangsters, An en Martine, ook eens in de bloemetjes zetten voor wat ze allemaal doen voor de
katten, bedankt! Ik heb een enorm goede band met hen, en mensen kunnen ook bij mij terecht voor vangkooien en wat raad.
Chris
"Zwerfpoes met gebroken heup krijgt nieuwe kans...", 5 februari 2008
Ik was al een paar dagen in Heusden bezig met een sterilisatieactie en één
zwerfkat moest ik er nog vangen. 's Morgens bij het controleren van de vangkooi,
werd mij verteld dat de poes bij haar zoektocht naar eten door een
voorbijrijdende auto geraakt was geworden. De man die het zag gebeuren zei dat
het arme dier achteraan gewond was. Hij was ernaar opzoek gegaan en had de poes
snel kunnen vinden, waarna hij hem in een mandje had gezet. Omdat de poes
nauwelijks nog kon lopen, was het niet moeilijk geweest hem te vangen. Hij had
een gebroken heup opgelopen en voor zijn herstel moest hij minstens 6 weken in
een bench revalideren. Daarin probeerde hij zich steeds angstig te verstoppen in
het donkerste hoekje. De poes weigerde echter te
eten en de kattenbak werd niet
gebruikt.
Bij de dierenarts bleek dat de staart van de poes aan
de basis een vieze etterige wonde vertoonde (zie foto, na het scheren en
zuiveren van de plek rond de wonde). Omdat de huid
losgescheurd en voor een groot stuk niet meer te redden was, stelde de
dierenarts euthanasie voor. Maar daar wilde ik niet van weten. Uiteindelijk
belande de poes weer op de operatietafel. Zijn staart werd geamputeerd en
omdat het dier daarna regelmatig antibiotica-injecties moest krijgen, werd hij
een tijdlang in een kleine kooi gehuisvest zodat hij gemakkelijker te behandelen
was. Momenteel maakt de poes het gelukkig goed.
Martine
"Rambo, onze mascotte...", 28 januari 2008
Rambo is sinds kerstfeest 2006 bij ons in de opvang. Mensen hadden naar ons gebeld omdat hij heel ziek was. Inderdaad, bij de dierenarts bleek dat hij nierproblemen had en Rambo moest er een tijdlang onder infuus blijven. Sterk als Rambo is, kwam hij er snel door. Maar de mensen wilden hem echter absoluut niet terug. Een zieke kat om te plaatsen!!! Probleem natuurlijk. Maar hem laten inslapen, NO WAY! Dus wij maar beginnen zoeken. Na verloop van tijd wende Rambo aan ons en ging op verkenning in zijn nieuwe omgeving. Maanden gingen voorbij zonder dat we iemand voor hem vonden. Het ongeluk bleef Rambo echter achtervolgen… hij werd weer ziek, de diagnose luide een tumor in de mond. Opereren was vanwege zijn zwakke nieren uitgesloten (het product voor narcose is 90% dodelijk voor een nierpatiënt), een cortisone-behandeling ook. Maar hem laten inslapen stond niet in mijn plan. Rambo genoot nog van het leven en daarom heb ik hem dagenlang met een spuitje vocht in zijn mond gedruppeld. Gemakkelijk was dat niet, Rambo had er een hekel aan maar legde er zich uiteindelijk bij neer alsof hij voelde dat het nodig was.
Zijn tumor is er natuurlijk nog, maar gelukkig stabiel. Rambo geniet van zijn leven. Met zijn ziekte en het feit dat ik gek op hem ben, ben ik niet meer op zoek naar iemand die hem wilt adopteren.
Het Felix Project verhuist naar Opglabbeek, naar een locatie met een drukke en voor loslopende katten gevaarlijke verkeersomgeving. Rambo komt dus bij mij wonen, hopen dat het klikt met de 15 andere katten en mijn hond.
Martine
"Eénoog...", 21 december 2007
Niet
lang geleden werd een prachtige tamme zwart-witte kater naar het Felix Project
gebracht. Gecastreerd was hij nog niet en hij had een ernstige infectie aan zijn
rechteroog. De castratie was uiteraard geen probleem, maar het oog bleek niet
meer te redden.
De mevrouw die ons hem had gebracht, vertelde dat de kat al een tijdje bij haar
in de buurt rondhing en we spraken met haar af om de kat na revalidatie weer
naar zijn vertrouwde plekje te brengen. Na enkele weken echter leek de vrouw wel
van de aardbol verdwenen te zijn, ze was niet meer te bereiken. Dan maar ter
plaatse gaan kijken, waar buren vertelden dat de vrouw verhuist was, maar af te
toe nog opdook. Het toeval wilde dat ze net die avond wel weer zou langskomen.
Daarom 's avonds terug, en ja ze was er. Ze wilde de kat wel terug, zo zei ze,
dus spraken we de volgende dag om 17.00 af. Jullie raden het zeker al: het mens kwam
niet opdagen en was wederom niet via GSM bereikbaar. Mijn besluit stond toen
vast, ze zou de kat niet meer terugkrijgen!
Nooit hoorden we nog iets van haar, en Eénoog, inmiddels Felix, vond een warme
thuis bij lieve mensen in Diepenbeek.
Martine
"Ook katten met een verminking krijgen bij ons een nieuwe
kans...",
16 december 2007
Dat we bij Het Felix Project, naast onze zorg voor de zwerfkatten, af en toe te
maken krijgen met andere situaties, mogen blijken uit wat volgt:
De poes op de foto's hieronder kwam in onze opvang terecht. Ze bleek een
gebroken en misvormde linker voorpoot te hebben die ze niet meer kon gebruiken.
Omdat de breuk al te oud was om nog te kunnen zetten, werd na overleg met de
dierenarts besloten om de poot tot aan de schouder te amputeren, ook wetende dat
een kat met maar één voorpoot zich nog heel goed uit de slag kan trekken, op
voorwaarde dat ze niet haar plan moet trekken in de vrije natuur zonder de zorg
van mensen.
Mocht je inmiddels deze poes in je hart hebben gesloten en haar willen
adopteren, geef ons dan vlug een seintje.
De foto's voor en na de amputatie.
"Thibo...", 15 december 2007
Om te beginnen zal ik eerst Thibo voorstellen aan jullie. Hij is een super lief katje van 6 maanden oud. Hij heeft lange zwarte haren waaronder zijn nekje en pootjes wit. Tis een echte fletser. Zijn verhaal begon bijna 2 maanden geleden, op 28 oktober.
Zoals elke dag liet ik hem 's morgens buiten. Ik woon namelijk rustig en langs de rand van een bos. 's
Avonds kwam ik thuis en normaal komt Thibo altijd aangelopen om mee naar binnen te gaan maar deze keer kwam hij niet. Ik begon hem te roepen maar geen reactie :( Zoals geweten gaan katers wel eens op pad. Nu hij is/was nog klein maar soms kan dat gebeuren dat hij toch al achter een kattin aangaat. Het was verschrikkelijk hem niet 's nachts binnen te hebben en ja, ik was doodsongerust. De volgende dag ging ik zoeken hier op de straat. Overal aangebeld bij mijn buren maar niemand had hem gezien :( In de schuren en zo gaan zien maar geen Thibo te vinden. Iedereen zei mij maar: ''Die komt wel terug. die is op pad.'' Na een week nog geen Thibo terug te hebben, was ik briefjes met beschrijvingen van hem gaan rondbrengen. De daaropvolgende dag kreeg ik een telefoontje van iemand op
het einde van mijn straat. Zij had Thibo die bewuste zondag gezien. Ze was bij haar naaste buren gaan vragen van wie hij was maar niemand wist van iets. Hij was dan ook een stukje van huis weg. Omdat zij hem niet kon houden omdat ze al een katje had, was er een vrouw tegenover haar in de bushalte. Die vond hem zo lief dat zij hem meenam voor verzorging. Met
andere woorden mee de bus op. Het enige dat die verre buurvrouw kon zeggen was dat hij meegenomen was naar As. Ik was in een school hier in de buurt briefjes gaan brengen om aan de kindjes mee te geven want vermoedelijk ging die haar kindje of kinderen daar naar school. De school had me heel goed geholpen maar ik kreeg geen reactie op de briefjes :( Mijn hoop ging helemaal weg. Ik zou hem niet meer terug vinden :( Tot op een avond, ongeveer een maand later, die verre buurvrouw aan mijn deur stond. Ze zei mij dat die vrouw van As ineens aan haar deur stond. Thibo, ondertussen Sheba genoemd, had een accident gehad. Hij was aangereden en was nu aan
het herstellen bij het Felix Project. Gelukkig had de buurvrouw alle gegevens van die vrouw van As opgeschreven en het mij onmiddellijk komen brengen. Ik heb dan ook dadelijk naar haar gebeld en afgesproken om de volgende dag naar het project te gaan. Daar aangekomen konden we helaas niet binnen maar ik kon hem zien langs het venster. De tranen sprongen mij in de ogen. HET WAS THIBO!!!! Ik kon het maar niet geloven. We hebben dan iemand gebeld van het
Felix Project en er is onmiddellijk iemand gekomen. Hij legde ons uit wat er precies gebeurd was. Opnieuw begon ik tranen in mijn ogen te krijgen. Hij was aangereden geweest, beide heupjes gebroken en zijn staartje was lam :( Hij zat al 3 weken daar, zijn heupjes waren al
geopereerd en het ging hem best goed. Nu nog wachten op een dierenarts om te zien ivm zijn staartje. Een aantal dagen later kwam de dierenarts en zij raadde ook aan om hem te laten
amputeren. Vermits dat zij het niet kon doen, had ik Thibo 's avonds meegenomen terug naar huis. Van zodra hij binnenkwam, zag ik dat hij mij nog kende en ook het huis. Ondertussen is hij ook al
geopereerd aan zijn staartje wat hij nu dus niet meer heeft. Hij laat mij ook geen moment meer alleen. Waarschijnlijk schrik dat hij mij terug gaat
verliezen. Maar het mooie aan dit verhaal is dat het hem heel goed gaat en hij terug thuis is :)
Een heel lieve poot van Thibo en veel groetjes,
Kirsten Olaerts
"Kattenjacht...", 4 december 2007
Hallo iedereen van Het Felix Project,
Als lid van Het Felix Project kan ik alleen maar Gaia bijspringen wat
betreft de jacht op katten in de buiten. Wijzelf hadden op een bepaald
ogenblik 25 katten, allemaal werden ze gecastreerd of gesteriliseerd door
jullie vereniging. Sinds ruime tijd verdwenen of bleven regelmatig katten
van ons achter. Zoektochten hebben niets opgeleverd. Nu hebben we nog
ongeveer de helft over. Het eigenaardige is wel dat het allemaal gaat om
katers die weg zijn.
Als er jagers zijn die beweren wilde katten van
tamme huiskatten te kunnen onderscheiden van op afstand, mogen ze me dat
altijd bewijzen. Ben er zeker van dat er niet 10 % van de jagers dit
kunnen, zelfs niet 1 %. Hopelijk kan er een halt geroepen worden tegen
de jagers, maar ik denk dat het een onbegonnen zaak is. Toch zal ik de
manier van de jagers, hoe zij de katten aanpakken, nooit of te nooit
goedkeuren. Dat de asielen katten doden, daar kan ik nog ergens inkomen
omdat anders de asielen overvol komen te zitten en dit enkel van katten.
Wil iedereen zich de moeite doen aub om hun katten te laten castreren of
te steriliseren, door een dierenartsarts of door Het Felix Project, dan alleen
kunnen we de kattenpopulatie ook inperken zonder onnodig geweld te
gebruiken. Dit alleen is te realiseren als we allemaal de handen in
elkaar slaan. Ik wens daarom ook zowel Gaia in de strijd tegen de jagers,
en Het Felix Project in hun strijd tegen overpopulatie bij de katten en
dit op de meest menselijke en natuurlijke manier zonder gebruik van
geweld, nog zeer veel succes toe voor de toekomst.
Met vriendelijke groeten,
Jean Marie Coenegrachts
"Herinnering aan Zoeteke...", 3 december 2007
liefste medewerkers van felix,
Jullie zijn engelen. ik had
op mijn werk een zwerfpoes, Zoeteke, die oorkanker had, en ben gaan zoeken om haar te helpen.
Mijn dierenarts wilde haar wel opereren, maar dan zat ik nog met de nazorg na de
ooramputatie. Daar ik maar 3 dagen op mijn werk ben, kon ik dit niet doen. Ik ben
toen bij jullie terechtgekomen en de nazorg was daar geen probleem, ze mocht bij jullie op hotel tot ze hersteld
was.
Voor de operatie
at en sliep ze veel. Na de operatie en na het herstel bij Felix kwam Zoeteke
terug als een andere poes, ze was weer actief en speelde weer met de andere 7 poezen en dat
ging prima onder elkaar.
Ik dank jullie voor de fijne zorgen voor ons Zoeteke.
Vriendelijke groet,
Marielle Biesmans
Op de foto's Zoeteke voor en na haar ooroperatie.
Zoeteke vertrok niet veel later naar de Regenboogbrug, nadat ze het
slachtoffer was geworden van het moordende verkeer.